Op kerstavond werd onderstaand gedicht voorgedragen door mevrouw Annemarie Bothof. Annemarie heeft een bewogen jaar achter de rug doordat ze haar partner verloor maar ook werd ze oma.

Het mooie van het leven.

Ik hoor de klanken van de muziek, voel de warmte van de zon. Ik begrijp het zwijgen van de stilte , en weet precies hoe het begon.

Ik zie de kleuren in het zwart, voel de lach in het verdriet. En als alles even tegen zit, vergeet ik dit gevoel zeker niet.

Ik ken de weg in het verdwaalde, de kracht van de macht. Ik zie de vriend in de vijand, zelfs wanneer er niemand lacht.

Ik vind de liefde in de haat, ik voel de vreugde van toen. En ook al is het soms moeilijk, op die momenten weet ik wat ik moet doen.

Ik voel de rust van de zee, de aanwezigheid van het gezelschap. De kalmte in de drukte, zelfs op momenten dat ik het niet snap.

Ik kan verdrinken in de diepte, ik kan vallen op het land. Ik kan dwalen in het vreemde, zonder denken, zonder verstand.

Maar ik hou vast aan mezelf, aan de momenten dat ik alles weet. Zodat ik juist in moeilijke tijden, het mooie van het leven niet vergeet.